اشعار

دارد برای همسر خود گــریه می کند            با گریه های کوثر خود گریه می کند

همســر فقط نبود خـــدیــجــه برای او            او در فراق یاور خود گریــه می کند

دیروز برعمویش و حالا به همسرش            فــردا برای دختر خود گـریه می کند

روزی که شعله میشود اجـر رسالتش            آنجا به یاس پرپر خود گـریه می کند

روزی که با جراحت پهلوی خود کسی            بر حال و روز شوهر خـود گریه می کند

طفلــی در امتداد مصیبات کــوچه بر            آثـار درد مـادر خود گریـــــه می کند

یک روز میرسد که زنی بین قتلگاه            بر کشته های بی سر خود گریه می کند

وقت نــــزول آیــۀ سنگیــن کعب نی            بر پیکر برادر خود گـــــریه می کـند

…یا ایها الرسول ببین رأس روی نی            دارد به حال خواهر خود گریه می کند

عبـــاس را بگو که دل زخم دختری            دارد برای معـجــر خود گریه می کند

می سوزم و چوشمع سحر آب می شوم            از غصه ی فــراق تو بی تاب می شوم

دارم به پای پــیــکــر تو گـریه می کنم            بر لحظه های آخـــر تو گــریـه می کنم

اکنون که زخم رفتن تو بر جگر نشست            این کــوه درد بر سر دوش پدر نشست

با دخترت تو این دم آخـــــر سخن بگـو            مــادر بیا و حـرف دلت را به من بگو

بابای من ز هـــجــر تو دلگیر می شود            قلب جـوان او ز غمت پیــــر می شود

مادر بیا به خاطر زهــــرا بــمان مــرو            حتی گـــــــرفته است دل آسمــان مرو

مادر بمـــــان ز بیت نبــوت صفـا مبــر            آرامش و قــــــــرار دل مصطفـی مبر

مادر بمان و از دل این خــانه پا مکـش            برصورت شکستۀ خود این عبا مکش

داری توعزم رفتن از این خانه میـکنی            سقف دل مرا ز چه ویــــرانه می کنی

من التــماس می کنم ای مــــادر عزیــز            امشب بیا و خـاک عــزا بر سرم مریز

این زنــدگی بدون تو دشـوار می شــود            تو می روی و دسته گلت خار می شود

تو میروی و فــاطــمه ات میـشود یتــیم            گردد دچار رنج و مصیبات بس عظیم

تو میــروی و فــاطــمه آزار می کــشد            آزار ها از آن در و دیـــــوار می کشد

تو میروی و شعله کشد دست بر رخـم            روزی به تازیــــــانه دهــد خلق پاسخم

تو میروی و داغ به سینه نشستنی است            روزی رسد که پهلوی زهرا شکستنی است

بهشت را مبــر از خانه نــاگهــان بانـــو            برای بــی کسی فــاطـمـه بــمـان بــانــو

به جان دختر مظلومه ات مرو از دست            مــســاز اشــک یــتــیـمانه را روا بانــو

بمان و فاطمه را خود عـروس کن آری            کـه دخــتــران همه محتــاج مادران بانو

برای غــربت من جــان به لب شدی اما            بدان که غربت زهراست بعد از آن بانو

به بــاغ یــاس تو سیــلی زنند بــاور کن            بمــان که یــاس نمیرد جـوان جوان بانو

میان این در و دیــــوار فــضه میـطلبــد            مـــرو که مشکــل او را کــنی نهان بانو

بمان بــرای همیــشه ،همیشه یــارم باش            مرا هنــــوز غــریب وطن بــدان بــانـو

نمانده هیچ برایت که یک کــفن بخــری            عبــای ختــــم رســل بر تو ارمغـان بانو